Dzisiaj w zakładce „Okiem dziecka” znajdą Państwo recenzję książki „Co to znaczy, czyli 101 zabawnych historyjek, które pozwolą zrozumieć znaczenie niektórych powiedzeń” Grzegorza Kasdepke. Autorką recenzji jest Weroniczka Wiedyska.
Święta zbliżają się wielkimi krokami, więc przyszła pora, żeby zaproponować parę ciekawych pozycji, którymi możemy obdarować bliskich. Dzisiaj o książce dla trochę młodszych, a szczególnie dla tych, którzy zadają trudne pytania…
Na początek przedstawię Wam Bartusia, który jest w naszym wieku i się nie przejmuje, że czegoś jeszcze nie wie. W końcu jako dziecko ma do tego prawo. Bartuś ma rodziców oraz dziadków, i często dziwi go, co ci „starzy” opowiadają. Książka składa się z wielu krótkich opowiadań, każde wyjaśnia znaczenie innego powiedzenia. Podam Wam teraz parę przykładów historyjek.
Bartuś z mamą wychodzą z kina. Naprzeciwko idzie grubszy pan w kamaszach, czyli takich dużych, skórzanych butach. Po chwili witają się, mama wyciąga do szefa rękę, ale chłopiec prosi, żeby pan Stanisław chociażby zdjął buty, bo tymi buciorami może zmiażdżyć jego mamie rękę. I mama i pan Stanisław patrzą zdziwieni na Bartusia, więc chłopiec kontynuuje.
– Ja wszystko wiem, proszę sobie nie myśleć. Podobno ostatnio ciągle pan depcze mamie po ręce.
Mama już się orientuje, szepce do synka – Bartuś, mówiłam, że pan Stanisław poszedł mi ostatnio na rękę, czyli w czymś pomógł, ułatwił.
Sytuacja się więc wyjaśnia, a pan Stanisław parska śmiechem.
—-
Na zewnątrz pada, a Bartusiowi się nudzi. W końcu porywa pierwszy lepszy świecznik i pędzi do sklepu z zabawkami.
– Dzień dobry, proszę o jakąś grę wartą tyle, co świeczka albo nawet mniej…
Sprzedawca na początku nie wie o co mu chodzi, ale później wyjaśnia.
– Wszystko Ci się pomieszało. Jeśli coś jest warte świeczki, to takie, czego nie warto robić.
– A, czyli jak mama każe posprzątać pokój i w nagrodę mogę pójść spać później o 5 minut?
– Tak, coś takiego. Tylko że pięć minut? Jedna, dwie godziny to ja rozumiem, ale pięć minut? Hmm….
Na szczęście deszcz kropił coraz słabiej….
—-
Kolejny przykład. Bartuś spotyka swojego wujka razem z inną panią, której nie zna. Wita się z nimi, a następnie obwąchuję rękę koleżanki wujka. Wujek jest na początku zdziwiony, pyta, co chłopiec robi.
– Mama mówiła, że czujesz do tej pani miętę, ale nie rozumiem dlaczego.
Koleżanka wujka parska śmiechem.
– Podkochujesz się we mnie? Czujesz do mnie pociąg?
– Tak, coś w tym rodzaju. Ale do Bartusia czuję obecnie pokrzywę…
—-
Rodzice Bartusia postanowili wydać przyjęcie z okazji 10 rocznicy ślubu. Przyszli dziadkowie, przyjaciele i koleżanka z pracy mamy, pani Halinka. Mama każe Bartusiowi się nią zaopiekować. Po chwili chłopiec przynosi pani Halince masło.
– Dziękuję kochany, ale ja chyba nie będę nic jadła…
– Nie, to nie do jedzenia, tylko do robienia maślanych oczu. Wujek Grzesiek stoi przy oknie…
– Ty sądzisz, że ja się w nim podkochuję, tak?
– No, tak. Mama mówi, że pani zawsze robi maślane oczy na widok wujka Grześka. Ale jeśli masło nie pasuje, mogę przynieść margarynę…
Ostatni przykład.
Bartuś wszedł do pokoju i spojrzał z podziwem na tatę.
-Czy ty umiesz czarować? Babcia dzwoniła i powiedziała, że zrobiłeś ją w konia! Jak? Znasz jakieś zaklęcie? A umiesz zamienić kogoś w żabę?
Tata na początku zaniemówił, a potem przybrał niezbyt mądry wyraz twarzy.
– Który dziś dzień tygodnia?
– Piątek, a co?
– Obiecałem babci, że wytrzepię jej dziś dywany- powiedział i już go nie było.
Jak widać, te 101 historyjek może w zabawny i prosty sposób rozwiać nasze wątpliwości na temat wielu powiedzeń. Mogę jeszcze dodać, że książka dostała Nagrodę Edukacyjną XXI wieku. Na koniec dodam tylko, że autorem jest nie kto inny jak Grzegorz Kasdepke, autor wielu książek, które zresztą także bardzo polecam!
Książka, którą zrecenzowałam:
